Roadtrains, wildlife en geen golven

We zetten onze tocht verder en zien de eerste "Road Train", een driedubbele truck. We komen in het nationaal park "Shark Bay". Gelukkig deze tijd van het jaar geen sharks maar wel dolfijnen. Nog nooit dolfijnen van zo dichtbij kunnen spotten. Ze komen bijna op het strand. Pelikanen hebben het gemunt op de verse vangst van de vele vissers. Een emoe ontpopt zich tot een bedreven pickpocket en heeft net een zakje chips kunnen bemachtigen van een koppel dat eventjes gaan zwemmen was. En dit deel van Australie is golvenvrij. Geen gsm, geen radio en geen wifi. Het is eventjes wennen. Op de camping aangekomen worden we uitgenodigd door een bejaard australisch koppel voor de aperitief. Ze hebben vier kinderen groot gebracht, eens op pensioen hun huis verkocht en trekken nu al anderhalf jaar rond met de mobilhome. Een idee voor later ?!?!

 


 

Voet aan grond gezet in Australie

Met een bagage van ieder 12 kg zijn we aan ons 6 maanden avontuur begonnen. Een vlotte vlucht van 18 uur met Thai Airways brengt ons tot in Perth, in het zuidwesten van Australie. Onderweg worden we goed verwend door de immer glimlachende Thaise hostessen. Aangekomen in Perth vliegen de pannen letterlijk van het dak. Onze eerste Aussie-storm en niet het ideale scenario om een jetlag te verteren. De dag nadien nemen we onze campervan in ontvangst. Na een stadsbezoek aan Perth, trekken we noordwaarts langs de westkust en zo belanden we in de eerste nationale parken, The Pinnacles en Kalbarri. En de eerste indruk van Australie is dat alles hier veel bigger is als bij ons. Het voelt een beetje amerikaans aan : brede wegen, fastfood, jeeps, ... En wat ook big is hier zijn het aantal vliegen. En ze houden vooral van wangetjes.

Aankomst bij de katharen, het voelt als thuiskomen

2405 km staat er op de teller. Quillan in Pays Cathare is goed en veilig bereikt. Het was een knappe tocht vol afwisseling. En dank zij de talloze fietswegen heb ik van verkeer bijna geen last gehad.  Nog even die vergane glorie gaan opsnuiven in het katharenkasteel van Puivert, onderweg stilgestaan bij het ezeltje dat vocht tegen de talloze vliegen. En we eindigen de fietstocht zoals we begonnen zijn, met een lekkere Chimay. Belgische bieren vind je tegenwoordig in ieder Frans dorpje. Binnen 2 weken zetten we voet aan grond in Perth-Australie. En dat zal toch nog van een ander kaliber zijn.

de tragiek van Ryanair

Deze ochtend op de camping een bizar voorval. Een Frans koppel dat gisteren aangekomen was en een paar dagen fietsvakantie hier had gepland, vertrok deze morgen al terug met als enige uitleg "Ca ne me plait pas ici". Ik begreep het niet zo goed tot ik deze middag in het aangrenzend stadje Leran ging eten. De bakker had hier een jaar geleden zijn deuren gesloten, net als de épicerie een paar maanden eerder. Er is nog één restaurantje met een Indisch getinte keuken en je hoort hier enkel de Engelse taal. Alles wordt hier opgekocht als vakantiehuis door Ieren en Engelsen, aangevoerd met de goedkope vluchten van Ryanair. En Leran is geen alleenstaand geval. "Tea with milk" drinken bij temperaturen van 35°, geef mij maar een ricard of pastis, en een rustdag aan het meer.

Zon, zon, zon en memory moments

Kleurrijke zonsopgang, zonnebloemen vechtend tegen de wind en veel te intense middagzon om in te fietsen. Maar klagen doen we zeker niet. Ik heb 2 dagen voorsprong en zit op een kleine 60 km van de meet in Quillan. Ik hou halt aan het Lac de Montbel, een camping met bar-restaurant aan een groot zwemmeer met strand. Meer moet dat niet zijn. Onderweg reed ik door Mirepoix, een middeleeuws  stadje met houten galerijen en vakwerkhuizen. In een plaatselijk restaurantje zat een Belg naast mij. Hij heeft hier een huis en doet mee aan couchsurfing. Hij had heel veel interesse voor mijn reisroute, toen kwam de dienster met nog wat kaartmateriaal, en bij mijn vertrek namen ze nog wat foto's. Het zijn die momenten die nog lang gaan bijblijven.

2000 km overschreden in la ville rose Toulouse

Ik zit over de 2000 km en kruis hier één van de vele fietsroutes naar Compostella. Ik ontmoet hier Belgen en Nederlanders, sommigen heel goed voorbereid met bedrukte shirts met hun reisroute, anderen heel impulsief aan het avontuur begonnen. Zoals die brave Leuvenaar met een fiets met een veel te groot verzet om vlot de pyreneeen over te geraken, en een simpel reisgidsje met veel te kleine kaarten. Hij verliet voor mij de camping maar zag hem 10 km verder terug richting Toulouse. Verkeerde kant van het kanaal genomen. Gps-je nodig ? Schaamrode kaakjes, net de kleur van Toulouse. Alle gebouwen zijn hier in rode baksteen opgebouwd. Je vindt hier geen prestigieuze gebouwen, maar wel een leuke, harmonieuze stad waar het aangenaam vertoeven is. Tenslotte een uitstervend ras, het Franse hurktoilet. Af en toe zie je er nog één, maar het beginnen rariteiten te worden. Mijn schoenen zijn er niet rouwig om.

Moissac aan de Tarn en Garonne

Vandaag het stadje Moissac bereikt, mooi gelegen aan de rivieren Tarn en Garonne. Langs het kanaal veel fruitplantages, zonnebloemvelden en soms tabaksbladeren. Af en toe gaat het kanaal via een brug over de rivier, het blijft een curiositeit. Moissac is beroemd om zijn abdijkerk en kloostergang, heel fraai. Een maissproeier is even het noorden kwijt en spuit met regelmaat het opgepompte water met forse kracht terug richting kanaal. Het bootje dat komt aanvaren met bejaarde engelse toeristen, die net aan het genieten zijn van tea time op het dek, merkt dit te laat op. Hilarisch.

250 km fietsen langs werelderfgoed: canal du midi - canal de la garonne

Niets is toeval in het leven. Ik zou het bijna zelf gaan geloven. Op een minuutje na had ik deze franse wereldfietser gemist. Hij verliet de camping, ik kwam net aan. En wat is zijn volgend projekt : Laos, Cambodja,Vietnam, Australie en Nieuw-Zeeland per fiets. Hij vertrekt in november voor 2 jaar. Hij leeft volgens een vast principe : een aantal jaar werken als chauffeur, sparen en dan een continent per fiets verkennen. Noord- en Zuid-Amerika, Afrika en Europa heeft hij al gedaan. Mijn fietsreis is kleinschaliger. Via glooiende wijngaarden heb ik het canal du midi - canal de la Garonne bereikt. De komende dagen wordt genieten, vlak en schaduwrijk. De poort naar de Aude staat wijd open.

Via Bordeaux naar entre-deux-mers

Langs de route des chateaux met de fiets tot in Bordeaux. En de oevers van de Garonne bieden een mooi zicht op de chique gevels vooral door de waterpartijen langs de kade. Dan via een oude spoorweg  omgedoopt tot fietsroute tot in het wijngebied Entre-deux-Mers. Even halt gehouden aan het toeristenbureau van Creon. Ik heb er nooit veel gebruik van gemaakt maar ze bieden een fantastische service. Ze zoeken een camping in de buurt en bellen of er nog plaats is. Nog even de abdij van Sauve gaan bezoeken, waar toevallig ook het maison du vin naast lag. En ze hebben mij als fietstoerist toch 2 flesjes aangesmeerd, maar ik neem het de lieflijke dames van leefijd niet kwalijk.