A sad day in Phnom Penh, a visit to S21 and The Killing Fields

Een lange busrit brengt ons tot in de hoofdstad van Cambodja, Phnom Penh. Een stad van 6 miljoen inwoners zonder openbaar vervoer. Met als resultaat een nooit aflatende verkeersstroom waar een voetganger geen bewegingsruimte krijgt. We laten de stad even links liggen en brengen een bezoek aan S 21, een school die door Pol Pot en de Rode Khmer omgebouwd werd tot concentratiekamp. Foto's van talloze slachtoffers hangen aan de muren. Slechts 7 mensen hebben dit overleefd. Onze tocht gaat verder naar Choeung Ek, een uitroeiingskamp bekend geworden door de film "The Killing Fields". Twee miljoen Cambodjanen lieten het leven in dergelijke kampen, bijna één vierde van de bevolking. Ganse families zijn hier vermoord, jonge kinderen tegen een boom te pletter geslagen. Een genocide van nauwelijks 25 jaar oud. Pol Pot en de Rode Khmer konden dit natuurlijk niet zonder steun. En dan kom je bij Uncle Sam en zijn bondgenoten terecht, die net hun oorlogje in Vietnam hadden verloren. In 1979 zijn ze verdreven door Vietnam. Uncle Sam zorgde voor onderdak in Thailand en tot op heden is bijna niemand vervolgd. Je zou er van gaan huilen.

Siem Reap en de tempels van Angkor

Zuid-Oost Azie bereizen zonder planning blijft makkelijk. We zijn in Siem Reap, de toegangspoort naar de mytische wereld van Angkor. Voor 15 US-dollar huur je hier een Tuk-Tuk met chauffeur voor een dag, die je naadloos door het uitgestrekte tempelcomplex loodst. De tempels liggen kilometers uit elkaar en zijn zeer verschillend. Angkor Wat is een klinkende naam. Daar moet je armworstelen met het massatoerisme voor een fotomoment. Reuzenhoofden, beeldhouwwerken, olifanten,... Iedere tempel heeft een uniek karakter. Sommige worden opgeslorpt door kapokbomen met hun enorme wortels. En van al dat tempelbezoeken krijg je natuurlijk een droge keel. Dat hebben ze in Siem Reap goed begrepen. Na de apres ski, de apres tempel, met een hoogtepunt in de Pub-street. Zelfs Duvel kan je hier kopen. En voor wie liever houdt van eeltvrije voetjes, visjes in overvloed.

De eeuwige glimlach die aan het verstarren is.

Thailand, het land van de eeuwige glimlach. Maar in Bangkok is dit momenteel een beetje achterhaald. Begin februari zijn er hier verkiezingen en de aanloop hier naartoe is onrustig. Verschillende straten zijn geblokkeerd. Onze taxi-chauffeur reed zich meerdere malen vast op weg naar ons hotel. In het centrum kamperen mensen al wekenlang op straat. Er hangt spanning in de lucht en je merkt het aan de mensen. De eeuwige glimlach is niet meer zo breed als toen we hier in 2003 waren. De armoede is hier in 10 jaar tijd ook toegenomen. Je ziet veel mensen gewoon op straat leven. Bij het schrijven van dit stukje is de toestand aan het escaleren. Noodtoestand uitgeroepen en oppositieleider doodgeschoten. Gelukkig zijn we zonet het vliegtuig ingestapt naar Cambodja. Twee maanden safe maar dan moeten we terug naar Bangkok. Of een verplicht verlengd verblijf.

Aangekomen in een woelig Bangkok

Ons avontuur in Nieuw-Zeeland zit erop en een vlucht van 12 uur brengt ons terug in de tijd tot in Bangkok. Een woelige stad momenteel. In een volgend blog hierover meer. Maar eerst brengen we een bezoek aan de toeristische topper van Bangkok, The Grand Palace. Hier betreed je een oosterse sprookjeswereld. Goud en glitter tot in de kleinste details. We laten de beelden voor zich spreken.

Auckland en terug naar de oorsprong, de Maoris

Onze laatste dagen Nieuw-Zeeland brengen we door in Auckland, de woonplaats van bijna één derde  van de bevolking en een mengelmoes van rassen. De skyline wordt gedomineerd door de 328-meter hoge skytower. Wie zin heeft kan vanop een platform van 200 meter hoogte de diepte in duiken. Wij duiken even in de cultuur van de Maoris, de oorspronkelijke bewoners van Nieuw-Zeeland voor de Engelsen hier voet aan wal zetten. Hun houtsnijwerken zijn magnifiek, van maskers tot boten van 80 meter lengte. De Haka is een oorlogsdans die nog steeds door het Nieuw-Zeelandse rugbyteam voor iedere match wordt uitgevoerd. De gelaatsuitdrukkingen en bijhorende kreten maken indruk. Toch even opzij gaan voor zo’n Maori.